ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ!

Όπως κάθε χρόνο, έτσι και φέτος, για μιαν ακόμη φορά, βρέθηκα ανυποψίαστος κι εγώ, όπως τόσοι άλλοι, σε τούτα τα γενέθλια. Ανυποψίαστος για το ξέφρενο γλέντι και τους τόσους χορευτές. Ανυποψίαστος για την αφειδώλευτη προσφορά των ταπεινών εδεσμάτων. Ανυποψίαστος για τις μουσικές και τα χορδίσματα των ψυχών. Ανυποψίαστος ακόμη και για τη δική μου -χαρισμένη- ολοκαίνουργια φορεσιά. Ανυποψίαστος για την επικινδυνότητα των γενεθλίων του Μανώλη. Κάθε χρονιά τα ίδια και τα ίδια.

Κι ας έχω έρθει τόσες χρονιές. Κι ας με καλεί πεισματικά τόσες χρονιές. Όλο κάνω πως δεν καταλαβαίνω. Κάθε χρονιά –πώς το βαστώ- κάθε χρονιά, να είμαι στη γιορτή του σαν τουρίστας! Με τη φωτογραφική μηχανή κρεμασμένη σαν πέτρα στο λαιμό. Μη τύχει και χάσω! Όχι τις στιγμές. Μην τύχει και χάσω γενικώς!  Άσχετος, δίχως σχέση με το φίλο μου που γιορτάζει, δίχως σχέση και με τον διπλανό μου. Κάθε χρονιά παραμυθιάζομαι πως δεν πήρα, λέει, χαμπάρι. Μα ανυποψίαστος ήτανε κι ο διπλανός μου, λέω...και οικοδομώ το άλλοθι μου. Κι αυτός τα ίδια, κατά πως κι εγώ. Με άλλοθι την δική μου ανυποψία. Τουρίστας κι αυτός. Με τη φωτογραφική του μηχανή κι αυτός. Άσχετος κι αυτός. Μα με μπαϊράκι κι οι δύο μας το φόβο. Με λάβαρο το ατραυμάτιστο, δήθεν, «εγώ». Και η ποινή μας, κοινή. Αυτήν που επιβάλλουμε ο ένας στον άλλο. Χρόνια τώρα. Αιώνες ολάκερους. Να μην βαστούμε να μοιραστούμε τούτα τα γενέθλια μ’ έναν ολόκληρο άλλον άνθρωπο. Να μην αντέχουμε να γλεντήσουμε, βαθιά, μέσα στο είναι μας.

Είναι επικίνδυνη γιορτή τα Χριστούγεννα, αδέρφια. Δεν είναι χαχαχα και χουχουχου, επισκέψεις τουριστών, στην ψυχή του άλλου. Δεν είναι ένα ουίσκι παραπάνω, ούτε ένα κιλό κουραμπιέδες. Δεν είναι στολισμένες βιτρίνες και φανταχτερά λαμπιόνια. Είναι χορός και γλέντι στα γενέθλια ενός Θεού φίλου κολλητού, που πρέπει -πριν απ’ όλα- να φυσήξεις από πάνω σου τις πασπαλισμένες ζάχαρες κι ύστερα να ‘χεις γερή καρδιά να σύρεις το χορό στην πρώτη, μα και στην τελευταία τη σειρά. Σαν έρθει κι η σειρά σου. Να σύρεις έναν άλλον ανύπαρκτο, σαν κι εσένα, στην ύπαρξη, έστω μοναχά για ένα λεπτό. Μια στάλα. Έτσι. Μπας και υπάρξεις. Κι’ ας κινδυνέψεις να γκρεμιστείς στο τίποτα. Δες ξανά ποιος σέρνει το χορό! Δες ποιος περίλαμπρος χοροστατεί! Πώς μπορεί ρε συ να φοβάσαι; Πώς γίνεται και σ’ αυτό το πάρτυ ακόμη εσύ να φοβάσαι;

Είναι βαθιά επαναστατική πράξη τα Χριστούγεννα, αδέρφια. Μονάχα που σ’ αυτήν την επανάσταση, ζυγιάζει ο καθείς τι είναι έτοιμος να χάσει κι όχι τι γυρεύει να κερδίσει ή να βαστήξει απ΄ τα, καθώς τα λεν, κεκτημένα του. Στο πάρτυ των γενεθλίων του Μανώλη, καθένας μπαίνει στο χορό με το μαρτυρίκι των πατημένων θέλω του καρφιτσωμένο στο μέρος της καρδιάς. No χάσιμο, no party ! No προσφορά, no επανάσταση!
Σ’ αυτήν την επανάσταση, όπως και σ’ όλες τις άλλες τις μεγάλες του Γένους, δεν μπαίνεις για να κερδίσεις, μα για να χάσεις, αν με εννοείς. Κι έτσι να βγεις ολοκληρωτικά σωσμένος!

Εν τούτοις, κοντεύουν πάλι σε λίγες μέρες τα γενέθλια Του κι Εκείνος επιμένει εδώ και 2014 χρόνια να γιορτάζει και να μας καλεί. Κι εσύ αδερφέ μου, περιμένεις μια κάποια κάρτα-πρόσκληση απ’ το ταχυδρομείο. Κι εσύ περιμένεις την αναγγελία της επανάστασης απ’ τις τηλεοράσεις. Σαν να περιμένεις την ήττα του μνημονίου με μιαν απεργία. Σαν να προσδοκείς κάπου κρυφά εντός σου την επιστροφή των γλυκερών ημερών της κατανάλωσης. Σαν να ζητάς να ξεφορτωθείς όπως-όπως τα Χριστούγεννα για μιαν ακόμη φορά. Να τελειώνεις μ’ αυτήν την γιορταστική μελαγχολία που σου κάθεται στο λαιμό και σε πνίγει γλυκά. Λες και δεν έμαθες ακόμη πως, κάτι υπάρχει μόνο αν τ’ αγαπάς και για όσο. Λες κι ερωτεύτηκε ποτέ κανείς στ’ αληθινά δια αλληλογραφίας. Για τούτο είναι που η πατρίδα σήμερα πληγώνεται απ’ τα καρφιά των Ευρωπαίων λογιστών. Είναι πολλά τα Χριστούγεννα που ο λαός μας έπαψε να  ΄ναι ερωτευμένος μαζί της.  Μα θέλω –απερισκέπτως εύελπις- να προσδοκώ πως σ’ αυτά τα Χριστούγεννα θα ψηλαφίσουμε ξανά –έπειτα από καιρό- το ιδιαίτερο πρόσωπο του τρόπου μας. Για να 'ναι τα Χριστούγεννα σινιάλο προφητικό του νέου χρόνου!

Θα ‘μαι κι εγώ στο πάρτυ του Μανώλη, και φέτος, μάλλον ανύπαρκτος θεατής, για μιαν ακόμη χρονιά, άσχετος μέσ’ στους γνωστούς και μεσ’ στις τόσες «σχέσεις», όμως ξεφόρτωτος εφέτος απ’ τις φιοριτούρες της κατανάλωσης και της καλοζωισμένης ευζωίας. Πώς να γινότανε, πάνω στο κέφι του γλεντιού, να βάλω μια φωτιά στα πλαστικά μου μπιχλιμπίδια, στα πλαστικά μου συναισθήματα και στις πλαστικές μου σημαίες!  Ίσως έτσι να μου χαριζόταν και μια θέση στο χορό της επανάστασης των Χριστουγέννων...

Γι' αυτό σου λέω: Έλα κι εσύ ρε φίλε! Θα 'ναι κι ο Κολλητός εκεί!
Καλά Χριστούγεννα αδέρφια και σύντροφοι ή μάλλον Χριστούγεννα για πάντα, Εδώ και Τώρα!