Δεν
παντρεύτηκε, δεν έκανε παιδιά κι ακόμη κι η καριέρα του -ότι οι άλλοι
άντρες της εποχής του θα έστηναν σαν άλλοθι εργασιοθεραπείας για την
αστοχία τους- αποδείχτηκε κι αυτή τραγικά ανεπαρκής. Η προκοπή του όλη
κι όλη εξαντλήθηκε σε ένα δυό τριμμένα ρουχαλάκια. Όλη του η απαντοχή
κάμποσοι φίλοι. Τα γλέντια του μετρημένα σε κανά δυο γάμους, που τον τράβηξε με το ζόρι η μάνα του. Οι θυμοί του μετρημένοι κι αυτοί. Με τους εμπόρους και τους υποκριτές.
Τα χαρίσματα του απλόχερα κι αφειδώλευτα. Οι ανταμοιβές του πικρά αργύρια κι ένα ξερό φιλί. Τα χέρια του με τη χάρη να κοινωνούν τη ζωή των άλλων και η δική του ζωή στα άχαρα χέρια των επιτυχημένων νεκροζώντανων του κάθε success.
Ολάκερη ζωή γιομάτη από "δεν". Που μυαλό να γυρέψει το χρήσιμο και το ωφέλιμο! Να νοικοκυρευτεί, να βάλει τα πράγματα σε μια σειρά. Που μυαλό να βγει κι αυτός μια φορά πρώτος, να ανταγωνιστεί, να συναγωνιστεί, να πρωταγωνιστήσει! Το κορμί του τα ξερά κόκκαλα και μοναχά δυό μάτια, βαθιά, χαμένα στις κόγχες τους, απρόσμενη γαλήνη στο βλέμμα του.
Ολάκερη ζωή γιομάτη "δεν". Μα πάνω απ' όλα, μια ολάκερη ζωή χαρισμένη για να πείσει. Μια ζωή που ξοδεύτηκε κι έφτασε, το πολύ-πολύ, ίσαμε καμιά δεκαριά νοματέους. Δεν έπεισε, σχεδόν κανένα δεν έπεισε.
Κι όταν οι εξουσιαστές τον στήσαν με τα κουρελάκια του να κρέμονται, σαν σημαία διαμαρτυρίας, απέναντι στους ενόρκους, πάλι δεν έπεισε. Αυτός ο αποτυχημένος. Μα στον οίκτο των δικαστών, αυτός και πάλι, ούτε έλεος δεν γύρεψε. Κοίταξε μοναχά κατάματα τους ενόρκους, που αιώνες τώρα δεν αντέχουν τους ανθρώπους που "δεν". Ναι αυτή την κατηγορία των ανθρώπων που "δεν". "Δεν" τι; "Δεν" τα πάντα!
Στα χάχανα των πετυχημένων, το βλέμμα του ορθώθηκε, μονάχα κι αυτό, για ένα κλάσμα του δευτερολέπτου. Στα σχόλια της γειτονιάς, στις ειρωνείες του δρόμου, στις παραινέσεις των τολμηρών, στις προτροπές των τακτοποιημένων, στον οίκτο των ενόχων, στην αλαζονεία των φτιαγμένων, στην έπαρση των βολεμένων, στην επιθετικότητα των αναξιοπρεπών, είχε να αντιτάξει μονάχα ένα βλέμμα. Ένα βλέμμα θαμπό απ' την εξάντληση και ένα κορμάκι σάρκινο εξαντλημένο από την βαναυσότητα των πετυχημένων. Ένα χεράκι ανήμπορο απ' τη δικαιοσύνη των νικητών. Αυτός ο αποτυχημένος! Ο "looser!"
Μα ως την τελευταία στιγμή, αυτός με τα οριστικά ματαιωμένα όνειρα δεν έβγαλε μιλιά. Nα γυρέψει τα ρέστα και τα δίκια του κι αυτός για τα τόσα «δεν», που κεντήσαν τη μοναδική φορεσιά της ζωής του. Αυτός ο αποτυχημένος! "Ο looser!"
Αυτός το αντιπρότυπο της εποχής, ο κρυφός φόβος κάθε μάνας για τον κανακάρη της, η ντροπή κάθε τσαμπουκαλεμένου και καταφερτζή πατέρα, το όνειδος κάθε συνταγής οικονομικής επιτυχίας, το άγχος κάθε ικανού δήθεν δασκάλου, ο διασυρμός κάθε μεσημεριάτικης τηλεόρασης, ο τρόμος κάθε κονομημένου manager, η κρυφή αγωνία κάθε πολιτικάντη πριν το άνοιγμα της κάλπης, κάθε δικηγορίσκου που γυρεύει να κερδίσει την πρώτη του δίκη, κάθε εραστή λίγο μετά την πληρωμένη ηδονή.
Αυτός, το αντιπρότυπο του «μονδέρνου» «πολιτισμού» μας, αυτός το πρότυπο του χαμένου, ο "loοser" που 3 μέρες μετά αναστάται εκ νεκρών. Ο Χριστός και Θεός μας.
Πόσο στ' αλήθεια έχουμε τσιμπήσει στο μοντελάκι της επιτυχίας! Ας αλλάξουμε και Θεό. Δεν είναι Αυτός "compatible" με τα νέα πρότυπα μας.
Δεν έπεισε, κανέναν δεν έπεισε. Κανέναν δεν πείθει πια.
ΑΝΤΩΝΗΣ ΑΝΔΡΟΥΛΙΔΑΚΗΣ
22.04.2011
Τα χαρίσματα του απλόχερα κι αφειδώλευτα. Οι ανταμοιβές του πικρά αργύρια κι ένα ξερό φιλί. Τα χέρια του με τη χάρη να κοινωνούν τη ζωή των άλλων και η δική του ζωή στα άχαρα χέρια των επιτυχημένων νεκροζώντανων του κάθε success.
Ολάκερη ζωή γιομάτη από "δεν". Που μυαλό να γυρέψει το χρήσιμο και το ωφέλιμο! Να νοικοκυρευτεί, να βάλει τα πράγματα σε μια σειρά. Που μυαλό να βγει κι αυτός μια φορά πρώτος, να ανταγωνιστεί, να συναγωνιστεί, να πρωταγωνιστήσει! Το κορμί του τα ξερά κόκκαλα και μοναχά δυό μάτια, βαθιά, χαμένα στις κόγχες τους, απρόσμενη γαλήνη στο βλέμμα του.
Ολάκερη ζωή γιομάτη "δεν". Μα πάνω απ' όλα, μια ολάκερη ζωή χαρισμένη για να πείσει. Μια ζωή που ξοδεύτηκε κι έφτασε, το πολύ-πολύ, ίσαμε καμιά δεκαριά νοματέους. Δεν έπεισε, σχεδόν κανένα δεν έπεισε.
Κι όταν οι εξουσιαστές τον στήσαν με τα κουρελάκια του να κρέμονται, σαν σημαία διαμαρτυρίας, απέναντι στους ενόρκους, πάλι δεν έπεισε. Αυτός ο αποτυχημένος. Μα στον οίκτο των δικαστών, αυτός και πάλι, ούτε έλεος δεν γύρεψε. Κοίταξε μοναχά κατάματα τους ενόρκους, που αιώνες τώρα δεν αντέχουν τους ανθρώπους που "δεν". Ναι αυτή την κατηγορία των ανθρώπων που "δεν". "Δεν" τι; "Δεν" τα πάντα!
Στα χάχανα των πετυχημένων, το βλέμμα του ορθώθηκε, μονάχα κι αυτό, για ένα κλάσμα του δευτερολέπτου. Στα σχόλια της γειτονιάς, στις ειρωνείες του δρόμου, στις παραινέσεις των τολμηρών, στις προτροπές των τακτοποιημένων, στον οίκτο των ενόχων, στην αλαζονεία των φτιαγμένων, στην έπαρση των βολεμένων, στην επιθετικότητα των αναξιοπρεπών, είχε να αντιτάξει μονάχα ένα βλέμμα. Ένα βλέμμα θαμπό απ' την εξάντληση και ένα κορμάκι σάρκινο εξαντλημένο από την βαναυσότητα των πετυχημένων. Ένα χεράκι ανήμπορο απ' τη δικαιοσύνη των νικητών. Αυτός ο αποτυχημένος! Ο "looser!"
Μα ως την τελευταία στιγμή, αυτός με τα οριστικά ματαιωμένα όνειρα δεν έβγαλε μιλιά. Nα γυρέψει τα ρέστα και τα δίκια του κι αυτός για τα τόσα «δεν», που κεντήσαν τη μοναδική φορεσιά της ζωής του. Αυτός ο αποτυχημένος! "Ο looser!"
Αυτός το αντιπρότυπο της εποχής, ο κρυφός φόβος κάθε μάνας για τον κανακάρη της, η ντροπή κάθε τσαμπουκαλεμένου και καταφερτζή πατέρα, το όνειδος κάθε συνταγής οικονομικής επιτυχίας, το άγχος κάθε ικανού δήθεν δασκάλου, ο διασυρμός κάθε μεσημεριάτικης τηλεόρασης, ο τρόμος κάθε κονομημένου manager, η κρυφή αγωνία κάθε πολιτικάντη πριν το άνοιγμα της κάλπης, κάθε δικηγορίσκου που γυρεύει να κερδίσει την πρώτη του δίκη, κάθε εραστή λίγο μετά την πληρωμένη ηδονή.
Αυτός, το αντιπρότυπο του «μονδέρνου» «πολιτισμού» μας, αυτός το πρότυπο του χαμένου, ο "loοser" που 3 μέρες μετά αναστάται εκ νεκρών. Ο Χριστός και Θεός μας.
Πόσο στ' αλήθεια έχουμε τσιμπήσει στο μοντελάκι της επιτυχίας! Ας αλλάξουμε και Θεό. Δεν είναι Αυτός "compatible" με τα νέα πρότυπα μας.
Δεν έπεισε, κανέναν δεν έπεισε. Κανέναν δεν πείθει πια.
ΑΝΤΩΝΗΣ ΑΝΔΡΟΥΛΙΔΑΚΗΣ
22.04.2011
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Άνευ όρων αποδοχή στα ανθρώπινα σχόλια που σέβονται τον Άλλο.