ΟΙ ΛΕΞΕΙΣ ΣΕ Α.Τ.

Μια νύχτα είπα να "φεύγω",
ίσως γιατί πάει καιρός που "κουράστηκα" πια
και φώναξα όλος τσαμουκά στον εαυτό μου "ψόφα"!
Μα εκεί ακριβώς καθώς τελειώνουνε οι αλφαβήτες,

κάπου ανάμεσα στα φ, στα χ και στα ψ,
ένα σκαλοπάτι πριν τα ω,
γεννήθηκα ξανά,
μπροστά στο "πεινάω" ενός φτωχού
και στο "σε θέλω" μιας γυναίκας.
Έτσι είπα να αρχίσω να χαϊδεύω τις λέξεις μου,
στα μάγουλα, στα μαλλιά, στις ελαφρές πτυχώσεις του δέρματος, στα σημάδια τους.
Αχ, αυτά τα σημάδια των λέξεων,
σαν παλια τραύματα απο τσακωμούς μέσα σε ολονύκτιες προτάσεις.
Αχ, οι φτωχες μου οι λέξεις.
Στέκουν κουλουριασμένες στις άκρες ξέστρωτων κρεββατιών,
σαν ύστερα απο νύχτες χωρισμών.
Ένα κουβαράκι οι λέξεις μου.
Μα, σαν ξημερώσει, τις ντύνω με τα καλά τους.
Τις βγάζω βόλτα στις πλατείες και στα καφενεία.
Οι άνθρωποι τις κοιτούν, τους κλείνουν το μάτι,
σκύβουν και τους τσιμπούν τα ροδαλά μάγουλα τους.
Εκείνες χαμογελούν αυτάρεσκα...
Ειδικα αυτές που δεν θα ειπωθούν ολόκληρες ποτέ.
Οι φοβισμένες λέξεις των ανθρώπων.
Οι γνωστές-άγνωστες λέξεις των φοβισμένων ανθρώπων.
Οι συνήθεις ύποπτες.
Όσες έχουν συρθεί δαρμένες μέσα στα αστυνομικά τμήματα των ψυχών,
κραυγάζοντας που και που
ένα βουβό "σ αγαπώ",
ένα "σε θέλω" σε καταστολή,
ένα "μου λείπεις" μέσα απ' τα σφιγμένα δόντια τους.
Εκεί στέκομαι και τις κρυφακούω...
Άκου...
22.02.2013 
ΑΝΤΩΝΗΣ ΑΝΔΡΟΥΛΙΔΑΚΗΣ

Μου αρέσει!