ΤΟ ΑΡΣΕΝΙΚΟ ΘΗΛΥΚΟ

Όταν έσκυψε για να της δέσει τα λυτά της πέδιλα, εκείνη υπέθεσε ότι η ταπεινότητα του, ήτανε ακόμη μια τρανταχτή απόδειξη της αδυναμίας του. Της αδυναμίας του να σταθεί όρθιος.
 

Στην πρώτη αγκαλιά τους εκείνη καμώθηκε την ολοσχερώς παραδομένη, μα το βλέμμα της κρυμμένο κάτω από πελάγη των μαλλιών της, αναζητούσε -εκεί στις αρτηρίες του λαιμού του- τα πειστήρια της δικής του ταχυπαλμίας.
 

Κι’ ύστερα, στο περπάτημα της μπορούσες να διακρίνεις καθαρά, ένα συγκαλυμμένο αρσενικό που εδώ και καιρό είχε παρατήσει τα κοριτσίστικα τερτίπια της στην τελευταία μπάρμπι που ένας τρυφερός πατερούλης είχε χαρίσει στο κοριτσάκι του. Τότε, όταν το είχε μαλώσει αυτή η υστερικιά που καθώς έλεγε ήταν γυναίκα του.
 

Έπρεπε να είναι αυστηρή μαζί του και αποφάσισε να του θέσει με ακρίβεια τα όρια της. 

Φτάνει πια, όπλισε ο δείκτης του δεξιού χεριού της διαγράφοντας αιχμές στον αέρα μπρος απ’ το δειλό πρόσωπο του. Ήτανε τότε που το χάδι της –αυτό που στην διαδρομή έγινε αιχμή- κύλησε ως δάκρυ στο καλογυαλισμένο ξύλινο πάτωμα.
 

Ευτυχώς η μητέρα της δεν ήταν εδώ. Οι λεκέδες των δακρύων, είναι πάντα σχεδόν ανεξίτηλοι και ανθεκτικοί στα ισχυρότερα απορρυπαντικά.
 

Την μητέρα της τη θυμάται πάντα όταν μάλωνε τον πατέρα για τις ολιγωρίες και την 

καλόβολη εμπιστοσύνη του στους ανθρώπους. Όμως, δεν ξεχνά ποτέ την πίστη του που υβρίστηκε βλακεία. Κάθε τέτοια φορά, η μητέρα σφούγγιζε το πάτωμα με τα ισχυρότερα καθαριστικά. Τι κρίμα…σφούγγιζε το πάτωμα…μόνο το πάτωμα.
 

Η αφειδώλευτη παράδοση του κρίθηκε με όρους ισχύος, έτσι καθώς οι άνθρωποι του καιρού τους λογαριάζανε -με ψυχαναλυτικούς όρους- την αγαπητική προσφορά για εξαρτησιακή ψυχοπαθολογία.
 

Όταν άγγιξε το κορμί της, η αγωνία της να κατακτηθεί έμοιαζε να έχει αποκοιμηθεί σε κάποιο παιδικό όνειρο και τώρα ξεπρόβαλλε αγριεμένη η φύση που τα γύρευε όλα δικά της. Στο παιχνίδι ελέγχου που είχε στηθεί, το ζάρι πήγε και ζάρωσε έξω απ’ τον κόλπο της γυναίκας ως προεξοχή που ζητά να εμβολίσει τον αντίπαλο. Γύρευε τώρα τα ρέστα στην στερημένη τρυφερότητα της.
 

Την άλλη νύχτα –κατά πως κάνουν τα αρσενικά που δεν κατάφεραν να γίνουν άντρες- θυμωμένη για την πόλη της που δεν κουρσεύτηκε, γύρεψε πίσω την ελευθερία, που ωστόσο δεν της στέρησε κανείς. Πασπάλισε την αταλάντευτη φωνή της με λίγες ενοχές και κάμποση κινηματογραφική συναισθηματικούρα και…δεν ήθελε άλλο να τον πληγώνει…
 

Εκείνος, απ’ την μεριά του, είδε τη δική του μαμά να δικαιώνεται. Να δικαιώνεται στην απροσεξία του και σκέφτηκε πως δεν ήξερε ούτε έναν λογαριασμό να πληρώσει, ούτε τη σακούλα των σκουπιδιών είχε μάθει να δένει…τέτοια άγνοια. Ποιος θα φροντίζει τις έννοιες του τώρα…τέτοιες έννοιες!
 

Ποιος είναι ο άντρας σ’ αυτή τη σχέση οργίστηκε από μέσα του…μην ακουστεί παρά έξω…
 

Τα είπαν κι οι δυο στις μητέρες τους που δικαιώθηκαν.. 

"Σώθηκες", είπαν οι μητέρες. Και των δυό. Ανυποψίαστες κι εκείνες πως σώος σημαίνει ολόκληρος και πλήρης. 

Σωτηρία είναι να είσαι σώος, σκέφτηκε ο μισερός πατέρας. Σωτηρία το ακριβές αντίθετο του μισερού, σκέφτηκε ο κολοβός πατέρας. 

Οι μητέρες σφούγγιξαν ξανά τα ξύλινα πατώματα.
 

Τώρα το ανέραστο θα πάει από γενιά σε γενιά. Έτσι είπανε να ονοματίσουνε το αγέννητο εγγόνι τους. Ένα ερμαφρόδιτο αρσενικοθήλυκο γένους ουδέτερου. Σαν το μηδέν της πρόσθεσης. Φτυστό το μηδέν της ύπαρξης. Βλέπεις, το μηδέν της ύπαρξης, η απώλεια του παραδείσου δεν ήταν ποτέ ποινή, ήταν πάντοτε εθελούσια αυτοεξορία. Ακριβώς όπως η επιλογή του κολοβώματος της κόλασης. 

Οι μητέρες σφούγγιξαν ξανά τα ξύλινα καλογυαλισμένα πατώματα. Η κόλαση είχε πάντα καλογυαλισμένα μικροαστικά πατώματα για να κρύβει τα δάκρυα απ’ την απώλεια του παραδείσου. .
 

Η γιαγιά που έμεινε πίσω, στο σπίτι με το χωμάτινο δάπεδο, αγκαλιάζοντας τον άντρα που της χαρίστηκε είχε μάθει να προσκυνά τον κύρη της, όταν εκείνος έσκυβε και φιλούσε το εικόνισμα της κυράς του. Μα ντράπηκε να πει τίποτα στην κόρη της, που σπούδαξε στα φώτα της εσπερίας και το χώμα που πατούσε της φαινότανε τώρα θαμπό και λίγο. Το χώμα που πατούσε της φαινότανε θαμπό και λίγο επειδή…επειδή την άφηνε το ίδιο να το πατάει. 

Τέτοια πράγματα!

ΑΝΤΩΝΗΣ ΑΝΔΡΟΥΛΙΔΑΚΗΣ

12.12.2009