ΕΝΑ ΑΘΛΙΟ ΤΕΛΟΣ ή ΜΙΑ ΑΘΛΙΟΤΗΤΑ ΔΙΧΩΣ ΤΕΛΟΣ;

Ίσως το πιο ρεαλιστικό δίλλημα της νεοελληνικής πραγματικότητας να είναι ακριβώς αυτό. Ένα άθλιο τέλος ή μια αθλιότητα χωρίς σταματημό; Αυτό άλλωστε αποκρύπτουν τα ψευδοδιλήμματα των παρασιτικών ελίτ που καμώνονται την αστική ταξη της χώρας. Πίσω από την κουρτίνα των εκβιασμών του τύπου «χρεοκοπία ή μνημόνιο», «ευρώ ή δραχμή» κ.λπ. το αληθινό διακύβευμα είναι, αν η κοινωνία μας θα επιλέξει τώρα το τέλος που της «πρέπει» ή αν θα συνεχίσει για μερικές δεκάδες ακόμη χρόνια το καθοδικό σπιράλ της παρακμής.

Είναι προφανές ότι το δίλημμα αυτό στην ουσία του θέτει -και μάλλον επιτακτικά- το μέγιστο υπαρξιακό ζήτημα. Να την «κάνουμε» με ελαφρά πηδηματάκια από το ιστορικό προσκήνιο, διατηρώντας όμως τα όποια ψίγματα αξιοπρέπειας μας έχουν απομείνει ή να συρθούμε έρποντας σε μια ψευδο-επιβίωση ό λο και μεγαλύτερης ευτέλειας;

Η ρεαλιστικότητα αυτού του διλλήματος -που μοιάζει ενδεχομένως αρρωστημένα απαισιόδοξο- ανιχνεύεται σ’ αυτό το πρώϊμο ακόμη στάδιο, στις οριακές στιγμές της κοινωνίας μας. Στις «σκοτεινές» εκείνες ενδείξεις, που σαν τα αναμνηστικά εκκλησάκια στις επικίνδυνες στροφές των εθνικών μας οδών, προειδοποιούν τους κατά τα άλλα αμέριμνους οδηγούς.

Πρώτο σημείο των καιρών, η παραμονή στα αζήτητα ψυγεία των νοσοκομείων μερικών δεκάδων συμπολιτών μας, που οι εγγύτεροι συγγενείς τους, δηλώνουν παντελή αδυναμία ανάληψης των εξόδων ταφής τους.

Δεύτερο σημείο, η ραγδαία αύξηση των αυτοκτονιών απέναντι στα οικονομικά αδιέξοδα.

Τρίτο σημείο, η κατά 1500% αύξηση του τζίρου της πορνείας κατά το έτος 2011 σε σχέση με το 2010.

Αν το πολιτισμικό επίπεδο μιας κοινωνίας, αν ο δείκτης της κατά κεφαλήν καλλιέργειας μιας συλλογικότητας, εξάγεται με βάση τη σχέση που αυτή η συλλογικότητα διαμορφώνει με τον θάνατο και τον έρωτα, τα παραπάνω 3 σημεία-ενδείξεις μαρτυρούν αδιάψευστα την ολοκλήρωση της νεοελληνικής παρακμής. Την δίχως τέλος αθλιότητα, που βουλιμικά κατασπαράζει όλο και μεγαλύτερα τμήματα από τις μή προνομιούχες λαϊκές μάζες.

Με απλά λόγια, όταν οι άνθρωποι αυτοκτονούν γιατί δεν έχουν λεφτά, όταν οι νεκροί παραμένουν άταφοι γιατί οι κηδείες κοστίζουν, όταν αυξάνονται διαρκώς οι άνθρωποι που απλά «πηδάνε» δίχως να ερωτεύονται, η κοινωνία δεν έχει να περιμένει τίποτα άλλο παρά τον ιστορικό ιατροδικαστή της. Εκείνον που θα πιστοποιήσει τα ακριβή αίτια του θανάτου της.

Εδώ ίσως υπάρχει και μια ελάχιστη ρωγμή ελπίδας. «Ίνα ο σεσηπώς καρπός, πλείονα καρπόν φέρει». Να γίνει η καταστροφή, η προηγούμενη πράξη της δημιουργίας. Να διακρίνουμε τα αληθή αίτια του θανάτου μας, να τα καταχωρίσουμε στα πιστοποιητικά θανόντων της Ιστορίας και να θαφτούμε –ως συλλογικότητα- βαθιά στο ελληνικό χώμα. Για να καρπίσει ξανά το χώμα αυτό.

 Αλλά για να γίνει αυτό, πρέπει να σταματήσουμε να το «παίζουμε» ζωντανοί.