ΦΤΟΥ ΞΕΛΕΥΤΕΡΙΑ

Λένε πως υπάρχει κάπου, κεντρισμένο μέσα στην καρδιά της πόλης, ένα μικρό πάρκο. Ίσως και να μην είναι καν πάρκο, μα μονάχα μια μικρή προεξοχή από καταπράσινες ζαρτινιέρες και αστεία καχεκτικά δεντράκια, ανάμεσα σε λουρίδες ασφάλτου και παρκαρισμένα αυτοκίνητα. Στην πλάτη του, οι παλιές προσφυγικές κατοικίες με τις χαρακιές της μνήμης πάνω τους, μπαλωμένες πρόχειρα, όπως- όπως.

Κάτι ψευτοφυγάδες κάνουν πως κρύβονται εδώ. Στην αλήθεια κανείς δεν τους κυνηγά. Οι φυγές του μοιάζουν με το κρυφτό των πιτσιρικάδων. Μετρούν με το πρόσωπο σ’ έναν σκονισμένο τοίχο: εκατό, διακόσια, τριακόσια.....ως το χίλια. «Βγαίνουν» και κραυγάζουν δήθεν: Φτού ξελευτερία σε όλους! Μένει μονάχα το φτού! Φτού σας! Κανείς τους δεν ξελευτερώνεται. Ίσως γιατί κανείς τους δεν αντέχει να είναι τόσο παιδί. Όλοι τους είναι δεσμώτες ενός μέλλοντος που λαχταρούν, αλλά εκείνο, απ’ την  άλλη, δεν πετάει και τη σκούφια του για να έρθει. Κι αυτό το ξέρουν όλοι, μα κάνουν σα να μην τους αφορά. Ισχυρίζονται ότι είναι παιδιά. Και παίζουν κρυφτό. Κρύβονται ο ένας από τον άλλο. Ώσπου, ξαφνικά, ανακαλύπτουν ότι δεν έμεινε κανείς πίσω να «τα φυλάει». Όλοι φτύνουν, αλλά κανείς δεν ξελευτερώνεται. Κάποια στιγμή, έκπληκτοι, διαπιστώνουν πως πίσω από κάθε "επιθυμία" τους κρύβεται και μια "έλλειψη". Αλλά δεν σταματούν το κρυφτό.

Κάποιο πρωί ξυπνούν κάπως περίεργα. Ένα πρωινό, σαν όλα τ' άλλα, ξυπνάνε περίεργα και  τους τρώει αυτή η γαμημένη επιθυμία μιας «πατρίδας» τόσο μακρινής, μα που, ωστόσο, τα χέρσα εδάφη της εκτείνονται εντελώς εντός τους. Ένα κάποιο πρωί, ανακαλύπτουν αυτή την αόριστη επιθυμία παλιννόστησης στο μέσα τους.  Όμως, μια δειλία που καμώνεται τη τσαμπουκαλεμένη τους δένει τα πόδια. Δεν έχετε να πάτε πουθενά ρε! Ποιά παλιννόστηση και μαλακίες! Για να τους πείσει, τους κρεμάει τις ανάγκες τους στα μανταλάκια του διπλανού σαν κίτρινες εφημερίδες στο περίπτερο. Κι αυτοί, έτσι καθώς κρυφοκοιτούν εντός τους, νοιώθουν αδιάκριτοι σαν σε ξένη κρεβατοκάμαρα. Περιμένουν με τρόμο μη τύχει και ακούσουν ένα  "πού πας ρε;"  Δεν κάνουν βήμα μη τυχόν και ακούσουν αυτό το «πού πας ρε». Δεν μιλούν μη και ξυπνήσουν οι άλλες ανάγκες. Οι ανάγκες οι κατά-δικιές τους. Όχι οι άλλες οι καταδίκες τους, αλλά αυτές οι ολόδικιες τους.

Παίζουν κρυφτό με το απαρηγόρητο μυστικό τους. Μετρούν με τα μούτρα στον τοίχο. Μερόνυχτα μετρούν κι ας έφυγαν οι άλλοι εδώ και χρόνια απ' το παιχνίδι. Αυτοί ακόμη μετρούν από μέσα τους: 5,10,15,20,25,30,35....

Όταν κάποια στιγμή αποφασίζουν να γυρίσουν το κεφάλι τους, έκπληκτοι στην απουσία των άλλων, βαφτίζουν το μυστικό τους, το απαρηγόρητο μυστικό τους, "νοσταλγία", "ρομαντισμό", "εφηβεία", "ανθρωπιά" και εγώ δεν ξέρω τι άλλο.   

Εκείνο διαπερνά την ψυχή τους με τέτοια γλύκα, που όταν μιλάνε από καρδιάς βγαίνει στη φόρα. Κοιτάνε τους άλλους αμήχανα και κάνουν πως γελούν με τον εαυτό τους.  Το απαρηγόρητο μυστικό τους! Δεν μπορούν να το κρύψουν μα ούτε να το φανερώσουν. Δεν μπορούν. Θέλουν να τα φυλάνε αυτοί, θέλουν και να πουν φτου ξελευτερία σε όλους. Το απαρηγόρητο μυστικό τους. Δεν μπορούν να το φανερώσουν γιατί, στην πραγματικότητα, δεν το κατανοούν. Τί να πουν; Μα δεν μπορούν και να το κρύψουν. Προδίνονται σαν ερωτευμένοι, που γυαλίζει το μάτι τους μόλις αναφερθεί ένα «κάποιο» όνομα.  

Όταν βραδιάσει πια,  γυρεύουν να ξεμπερδεύουν με το μυστικό τους. Το απαρηγόρητο μυστικό τους. Του δίνουν το όνομα "ομορφιά" και καμώνονται πως έλυσαν το πρόβλημα. Υποψιάζονται, βέβαια, ότι πάλι δείλιασαν να κάνουν μια μεγάλη εκδρομή στη μέσα τους «πατρίδα». Σαν τουρίστες, με τη ζωούλα τους, φωτογραφική μηχανή κρεμασμένη απ' το λαιμό, αποθανατίζουν τις στιγμές που δεν ζουν.

Ύστερα από χρόνια, καθώς ξανακοιτούν τις φωτογραφίες θα τσακώσουν το απαρηγόρητο μυστικό τους, σαν απρόκλητο επισκέπτη σε κάποια απ’ αυτές. Μα καλά, πώς βρέθηκε αυτός ο μαλάκας εδώ, θα πουν, με κάποια δόση νοσταλγίας.

ΑΝΤΩΝΗΣ ΑΝΔΡΟΥΛΙΔΑΚΗΣ

19.07.2014